چشم ها

چشمها، دهان، دندانها، گونه ها

با کلماتم تو را می سازم

می گویم منم، نگاه می کنی

خاموشی، خاموش

ماجرای مرا پایانی نبود

در تمام اتاقها خیالهای تو پرپر زنان می رفتند و می آمدند

و پرندگانی بالهای تو را می چیدند و به خود می بستند که فریبم دهند

موسی در آتش تکه های عصایش می سوخت

بع بع گوسفندانی گریان در فراق شبان گمشده، در اتاقم می پیچید

و من تکه تکه فراموش می شدم

بوی پیرهنت چون برف بهاری تمام اتاقها را سفید کرده بود

عقربه ها مثل دو تیغه الماس بر مچ دستم برق می زنند

و زمین

به قطره اشک درشت معلق می مانست

ماجرای مرا پایانی نبود

اگر عطر تو از صندلی بر نمی خاست

دستم را نمی گرفت و به خیابانم نمی برد

می خواستم ترانه ای باشم، که بچه های دبستانی از بر کنند

دریا که می شنود طوفانش را پشتش پنهان کند

و برگهای علف، نتهای به هم خوردنشان را از روی صدای من بنویسند

می خواستم ترانه ای باشم که چشمه زمزمه ام کند

آبشار با سنج و دهل بخواند

اما ترانه ای غمگینم

و دریا غروب بچه هایش را جمع می کند که صدایم را نشنوند

نتهایم را تمام نکرده چرا رهایم کردی؟

می گذاشتم که پرندگانت ببویند، اگر گل سرخی بودی

به شعله زرتشتت می سپردم اگر آتش بودی

اما تو گلی، آتشی و پرنده ی زائری جز من نیست.

تباه می شوم تو اگر نیایی

گنجی نهفته ام در بمباران کور کور . . .

رادیو تارنا