هملت

بودن
یا نبودن…

بحث در این نیست
وسوسه این است.

شرابِ زهرآلوده به جام و
شمشیرِ به‌زهر آب‌دید

    در کفِ دشمن. ــ
همه چیزی
   از پیش
     روشن است و حساب‌شده
و پرده
    در لحظه‌ی معلوم
     فرو خواهد افتاد.

پدرم مگر به باغِ جتسمانی خفته بود
که نقشِ من میراثِ اعتمادِ فریب‌کارِ اوست
و بسترِ فریبِ او
      کامگاهِ عمویم!
[من این همه را
      به‌ناگهان دریافتم،
با نیم‌نگاهی
     از سرِ اتفاق
         به نظّارگانِ تماشا]

اگر اعتماد
  چون شیطانی دیگر
این هابیلِ دیگر را
   به جتسمانی دیگر
به بی‌خبری لالا نگفته بود، ــ
خدا را
خدا را!
 

چه فریبی اما،
    چه فریبی!
که آن که از پسِ پرده‌ی نیمرنگِ ظلمت به تماشا نشسته
از تمامی‌ِ فاجعه
آگاه است
و غمنامه‌ی مرا
    پیشاپیش
حرف به حرف
       بازمی‌شناسد.

در پسِ پرده‌ی نیمرنگِ تاریک

   چشم‌ها
         نظاره‌ی دردِ مرا
سکه‌ها از سیم و زر پرداخته‌اند
تا از طرحِ آزادِ گریستن
در اختلالِ صدا و تنفسِ آن کس
که متظاهرانه
در حقیقت به‌تردید می‌نگرد
لذتی به کف آرند.

از اینان مدد از چه خواهم، که سرانجام
مرا و عموی مرا
  به تساوی
در برابرِ خویش به کُرنش می‌خوانند،
هرچند رنجِ من ایشان را ندا درداده باشد که دیگر
کلادیوس
  نه نامِ عمّ
که مفهومی‌ست عام.

و پرده…
در لحظه‌ی محتوم…

با این هم

     از آن زمان که حقیقت
چون روحِ سرگردانِ بی‌آرامی بر من آشکاره شد
و گندِ جهان
             چون دودِ مشعلی در صحنه‌های دروغین
منخرینِ مرا آزرد،
بحثی نه
    که وسوسه‌یی‌ست این:

بودن
یا
نبودن.