کهن دیارا

کهن ديارا ديار يارا دل از تو کندم ولي ندانم

که گر گريزم کجا گريزم وگر بمانم کجا بمانم

نه پاي رفتن نه تاب ماندن چگونه گویم درخت خشكم

عجب نباشد اگر تبرزن طمع ببندد در استخوانم

در اين جهنم گل بهشتي چگونه رويد چگونه بويد

من اي بهاران ز ابر نيسان چه بهره گيرم كه خود خزانم

کهن ديارا ديار يارا دل از تو کندم ولي ندانم

که گر گريزم کجا گريزم وگر بمانم کجا بمانم

کهن ديارا ديار يارا دل از تو کندم ولي ندانم

که گر گريزم کجا گريزم وگر بمانم کجا بمانم

صداي حق را سكوت باطل در آن دل شب چنان فرو كشت

كه تا قيامت در اين مصيبت گلو فشاند غم نهانم

كبوتران را به گاه رفتن سر نشستن به بام من نيست

كه تا پيامي به خط جانان ز پاي آنان فرو ستانم

کهن ديارا ديار يارا دل از تو کندم ولي ندانم

که گر گريزم کجا گريزم وگر بمانم کجا بمانم

کهن ديارا ديار يارا دل از تو کندم ولي ندانم

که گر گريزم کجا گريزم وگر بمانم کجا بمانم

آه اي ديار دور اي سرزمين كودكي من

خورشيد سرد مغرب بر من حرام باد تا آفتاب توست به سرآغاز باورم

اي خاك يادگار اي لوح جاودانه ايام

اي پاك اي زلالتر از آب و آئينه

من نقش خویش را همه جا در تو ديده ام

تا چشم بر تو دارم در خويش ننگرم

اي كاخ زرنگار اي بام لاجوردي تاريخ

فانوس ياد توست كه در خوابهاي من زير رواق غربت هميشه روشن است

برق خيال توست كه گاه گريستن دربامداد ابري من پرتو افكن است

اينجا هميشه روشني توست رهبرم

اي زادگاه مهر اي جلوگاه آتش زردشت

شب گرچه در مقابل من ايستاده است

چشمانم از بلندي طالع به سوي توست

وزپشت قله هاي مه آلوده زمين در آسمان صبح تو پيداست اخترم

اي ملك بي غروب اي مرز و بوم پير جوانبختي

ای آشیانه کهنه سیمرغ

یه روز ناگهان

چون چشم من ز پنجره افتد بر آسمان

میبینم آفتاب تو را در برابرم

سفینه دل نشسته در گل

چراغ ساحل نمی درخشد

دراین سیاهی سپیده ای کو

که چشم حسرت در او نشانم

الا خدایا گره گشایا

به چاره جویی مرا مدد کن

بود که بر خود دری گشایم غم درون را برون کشانم

چنان سراپا شب سیه را به چنگ و دندان درآورم پوست

که صبح عریان ز خون نشیند بر آستانم در آسمانم

کهن ديارا ديار يارا دل از تو کندم ولي ندانم

که گر گريزم کجا گريزم وگر بمانم کجا بمانم

کهن ديارا ديار يارا دل از تو کندم ولي ندانم

که گر گريزم کجا گريزم وگر بمانم کجا بمانم