وقتی آهنگساز شدم

واسه خودم یه آهنگ می‌سازم

در باب طلوع آفتاب تو آلاباما

و خوشگل‌ترین مقامارو اون تو جا میدم:

اونایی رو که عین مه باتلاق‌ها از زمین میرن بالا و

اونایی‌رو که عین شبنم از آسمون میان پایین.

درختای بلند ِ بلندم اون تو جا میدم

با عطر سوزنکای کاج و

با بوی خاک رُس قرمز، بعد از اومدن بارون و

با سینه سرخای دُم دراز و

با صورتای شقایق رنگ و

با بازوهای قوی ِ قهوه‌یی و

با چشمای مینایی و

با سیاها و سفیدا، سیاها، سفیدا و سیاها.

دستای سفیدم اون تو جا میدم

با دستای سیا و دستای قهوه‌یی و دستای زرد

با دستای خاک رُسی

که تموم اهل عالمو با انگشتای دوستی‌شون ناز می‌کنن و

همدیگه رم ناز می‌کنن، درست مث شبنم‌ها

تو این سفیده‌ی موزون سحر ــ

وقتی آهنگساز شدم و

طلوع آفتابو تو آلاباما

به صورت یه آهنگ درآوردم.