موزه نیما یوشیج در یکصد و بیست و دومین سال تولد شاعر

در انتظار صبح روشن خانه

بیست و یک آبان یادآور زادروز پدر شعر نوین ایران، نیما یوشیج است. بزرگمردی که یک تنه بار عظیم تغییر شکل و محتوای شعر ایران را به دوش کشید و علی رغم طعنه ها و مخالفت شاعران سنتگرا، راه خویش را با تئوری و تولید آثارش گشود. یکصد و بیست و دومین سال تولد نیما را در حالی پاس می داریم که هنوز حرمت گذاری شایسته ای نسبت به او انجام نشده است و انتظار می رود تا متولیان فرهنگ و نگاهبانان میراث فرهنگی در حفظ و اشاعه آثار مادی و معنوی شاعر همتی درخور نمایند. مهمترین دغدغه ی ما در چند سال اخیر، پیگیری حفظ خانه نیما در دزاشیب تهران بود تا بتوان علاوه بر خانه - موزه ای که در یوش مازندران برپاست، خانه نیما در تهران را به عنوان موزه ای شایسته در مرکز کشور راه اندازی کرد.

خانه ای که در سال 1328 توسط نیما ساخته شده بود، پس از خاموشی شاعر توسط فرزندش فروخته می شود و در حالیکه ساکنین بعدی این خانه قصد تخریب بنا و ایجاد ساختمان جدید را داشتند، با همت و پیگیری جاودانیاد دکتر سیمین دانشور در سال 1380 به شماره 4603 در فهرست آثار ملی به ثبت رسید. بی توجهی نسبت به حفظ و خرید این خانه توسط سازمان میراث فرهنگی و شکایت صاحب خانه موجب شد تا در آبان ماه سال 1396 با حکم دیوان عدالت داری از ثبت ملی خارج و زمینه برای ساخت آپارتمانی مدرن فراهم شود. نامه نگاری های فراوان و پیگیری مستمر، درخواست شاعران، هنرمندان و دوستداران نیما برای ثبت ملی مجدد و خرید خانه ی نیما توسط متولی ثبت آثار ملی و وعده های فراوان موجب شد تا بالاخره شهرداری تهران همت نمود و به دستور جناب آقای دکتر حناچی، شهردار گرانقدر تهران، توسط سازمان زیباسازی خریداری شد. جلسه با جناب آقای دکتر ضرغامی، ریاست محترم سازمان زیباسازی که خوشبختانه از اهالی فرهنگ بوده و سمت مدیرکلی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی تهران را در کارنامه خود دارند، بارقه ی امیدی بود تا براساس وعده ی ایشان، خانه – موزه نیما یوشیج همزمان با تولد شاعر افتتاح شود. اعلام همراهی جهت مرمت بنا، چینش رونوشت عکس و اسناد و شیوه ی فعالیت براساس قوانین جهانی موزه داری (ایکوم) و پویا کردن خانه شعر معاصر ایران براساس طرح تقدیمی، از پیشنهاداتی بود تا بتوان شعله ی شعر نوین ایران را در تهران فروزان نگاه داشت. متاسفانه سازمان زیباسازی نتوانست به وعده ی خود در زمان مقرر عمل نماید و ما همچنان چشم انتظا ر تجهیز و بازگشایی این خانه مانده ایم. ایجاد مرکز ملی نیماشناسی و برگزاری همایش جهانی نیما یوشیج به مرکزیت این خانه از مهمترین دغدغه های ماست. اشاعه شعر نو در نظام آموزشی کشور و معرفی شخصیت و آثار شاعران معاصر، راه را برای فرزند زمان خویشتن بودن فراهم می سازد و مسئولیتی که شهرداری، شورای شهر و سازمان زیباسازی در این امر خطیر فرهنگی برعهده گرفته اند، موجب می شود تا آثار مادی و معنوی موجود، برای فردای سرزمین ما به یادگار بماند.

من نمي خواهم درمانم اسير.

صبح وقتي كه هوا روشن شد،

هر كسي خواهد دانست و بجا خواهد آورد مرا،

كه در اين پهنه ور آب،

به چه ره رفتم و از بهر چه ام بود عذاب؟

یادداشت:محمد عظیمی