شعر احساسات درونی و مکتوب من است

ازفعالیت هنری خودتان بگویید؟

مژگان محرابی با تخلص مهر

روانشناسی خوانده ام و بازنشسته موسسه سلامت هستم. من نسبتا  منزوی هستم و اهل گفتگو نیستم، بنابراین تمام حرفهای خود را در قالب شعر به رشته تحریر درآورده ام.شعر احساسات درونی و مکتوب من است، ، گاهی درباره عشق می نویسم گاه در خصوص وقایع پیرامون زندگی،من برای نگارش هیچ استادی نداشته ام  و بطور ذاتی و خود جوش دست به قلم شده ام. رشته تحصیلی ام  ادبیات نبوده،اما بخاطر علاقه بیش از حدی که به ادبیات داشتم سعی  کردم با مطالعه پیش بروم و درسبک  سپید و کلاسیک هر دو قلم می زنم.

اما به کلاسیک علاقه مندتر هستم. کتاب  "تلخ رنگ" گزیده اشعار کلاسیک است و چهارکتاب دیگر آماده چاپ دارم، تمام زندگی ام خلاصه شده در شعر، در شعر دنیای خیالی خودم را ساخته ام و درون این دنیای خیالی احساس آرامش می کنم

*شما بیشتر جنبه‌های مختلف زندگی خودتان را برای سوژه‌های شعرهاتون انتخاب میکنید و یا بیشتر مشاهدات بیرونی را توصیف می‌کنید؟

عشق برای من پرمعنا ترین واژه زندگی است، من انسانی هستم عاشق پیشه، عاشق طبیعت ،عاشق، عاشق شدن هستم  و تقریباً بیشتر شعرهای من عاشقانه است.حالا این عشق هم می‌تواند معنوی وحقیقی باشد و یا عشق مجازی.بعضی وقت ها هم مشاهدات بیرونی باعث میشود یک تلنگری بخورم و چیزی بنویسم. درباره فقر و موضوعات اجتماعی هم گاهن قلم زدم ، اما بیشتر عاشقانه می نویسم .

از نگاه یک زن(خنده)حال ممکن است بعضی وقت ها شخصی، باشد اما هر خواننده ای که میخواند میتواند عشق خودش را تصور کند سعی می‌کنم یک نگاه کلی داشته باشم.

هر هنرمندی در حیطه هنری خود به اثری که خلق می کند می بالد.اما کسانی که دست به قلم هستند می دانند چاپ کتاب و ارتباط با مخاطب چه تحول رژفی در روح نویسنده ایجاد میکند.

*شما چه احساسی از چاپ کتابتان داشتید؟

راستش را بخواهید "تلخ رنگ" اولین بچه من است و حسم نسبت به این دقیقا مثل  فرزندیست  دوست داشتنی.من می دانم که همه شاعر ها شعرهایشان را دوست دارند وحسی که شاعر به شعر خودش دارد مثل وابستگی خاص هست .من هم وقتی اولین کتاب خود را منتشر کردم  حس بسیار خوب و متفاوتی داشتم  احساسات مکتوب خودرا دوباره خوانی می کنم ومهمتر اینکه دیگران هم میتوانند به آن دست رسی پیدا کنند زیباست خصوصا عاشقانه ها برای خواننده ها دلپذیراست.

*به عنوان یک بانوی هنرمند به مابگویید چگونه میتوان همبستگی را در عرصه هنر بیشتر کرد؟

متاسفانه هنر امروز تحت تاثیر روابط قرار گرفته است و اگر درانجمن‌ها  دوست یا رفاقتی با مثلا فلان شاعر مطرح شود پیشرفت می کنی.  آرزو می کنم یک اتفاق خوب در ادبیات ما بیفتد. و بزرگان شعر امروز ما شعر همه ی شاعران رو بخوانند و به شعر امتیاز بدهند وبرایشان همه اشعار نوشته شد مهم باشد، نه رابطه و ضابطه‌.امیدوارم در حیطه هنرمدیریتی اتفاق بیفتد.

*چالش اصلی که شعر امروزه با آن دست به گریبان است چیست؟

ببینید بخاطر علاقه ی زیاد به شعر ، اشعار زیادی را مطالعه می کنم.نمیدانم شاید دلیلش تجاری شدن شعر است یا شاعر زیاد شده، نوشتن آسان شده؟ و یا ااجازه ثبت هر اثری ثبت به عنوان شعر،محتوای اشعار ضعیف و اثری گذاری سابق را ندارد.

*به نظر شما در شعر های امروزی چه اصولی باید در راستای فرهنگ  غنی ایرانی مدنظر قرار میگرفته که این اتفاق نیوفتاده است و یا کمتر افتاده است؟

یکی از چیز های که من را خیلی  ناراحت میکند و افسوس میخورم نوع زبان شعر امروزه است که  متأسفانه خیلی ها فکر می کنند هرچقدر عامیانه صحبت کننند زبان امروزی تری دارند و شعر  بهتری ارائه می دهند.در صورتی که ادبیات اسم خود را یدک میکشد که از ادب میاید.درست نویسی مهم است. یک شاعر موظف است که مودب باشد. شعرش یکی از معضلات  این روزها  حرفهایست که هیچ جنبه ادبی یا هنری ندارد که جالب هم نیست.آنقدرسطح پایین و عامیانه شعر نوشته میشود گویا کودک یا فرد عامی میان کوچه مشغول گفتگو هستند،سطحی،بی محتوا  حتی فحاشی،این در شان ادیبات وفرهنگ غنی ما نیست.