نخستین خبرگزاری شعر و تـرانه ایـران
غلامرضا طریقی مطرح کرد؛
به گزارش خبرگزاری شعر ایران-تارنا: غلامرضا طریقی زل‌سرا و نویسنده معاصر رفتدرباره فقدان بهمنی در ادبیات و شعر ایران در گفت و گو با خبرگزاری کتاب تشریح کرد:
.خبر درگذشت محمدعلی بهمنی، شاعر بزرگ معاصر، شب گذشته با واکنش عمیق و حزن‌آلود جامعه ادبی ایران مواجه شد. بسیاری از اهل قلم و ادبیات، این فقدان را نه تنها به‌عنوان از دست دادن یک شاعر بزرگ، بلکه به‌عنوان پایان دوره‌ای از حیات شعری ایران می‌بینند. استاد بهمنی که مدت‌ها به دلیل بیماری از عرصه شعر فاصله گرفته بود، برای شاعران و ادیبان نسل‌های مختلف نماد امید و دانش بود. با رفتن او، جامعه شعری ایران وارد دوره‌ای جدید خواهد شد که خالی بودن جای این بزرگمرد در آن به شدت احساس خواهد شد.
یکی از ویژگی‌های برجسته شخصیت بهمنی، مهربانی و عاطفه او بود که به‌ویژه در ارتباطات حضوری‌اش با دیگران مشهود بود. او با صفت «مهربان» به همه خطاب می‌کرد و این ویژگی در کنار آثارش، از او انسانی محبوب و دوست‌داشتنی ساخت. فقدان این خصیصه در جامعه امروز که نیازمند محبت و احترام است، احساس می‌شود. تأثیر عمیق و گسترده استاد بهمنی بر شعر و ادبیات معاصر به گونه‌ای بود که جای خالی او در این حوزه به شدت محسوس است.
اشعار محمدعلی بهمنی با ویژگی‌های عاطفی منحصر به‌فرد و توانایی خاص در برقراری ارتباط عاطفی با مخاطب، او را از دیگر شاعران متمایز کرده است. او با نبوغ خود، غزل نو را به‌عنوان بخشی از جریان ادبیات معاصر معرفی کرد و توانست اشعاری خلق کند که عواطف انسانی را به‌خوبی منتقل کند. در کنار شعر، سرایش ترانه و تصنیف‌های او نیز باعث شد که نامش در قلب و ذهن مردم ماندگار شود. بهمنی در واپسین اشعار خود نیز، همچنان عاطفه و احساسات عمیق را به نمایش گذاشت که این ویژگی‌ها او را به یکی از بزرگ‌ترین شاعران معاصر تبدیل کرد.
به یاد یکی از اشعار زیبای او، می‌توان به این اثر اشاره کرد که در آن عواطف عمیق و احساسات انسانی به‌خوبی به تصویر کشیده شده است:
«تو از اول سلام‌ات پاسخ بدرود با خود داشت
اگرچه سحر صوتت جذبه «داوود» با خود داشت
بهشتت سبزتر از وعده شداد بود اما
برایم برگ برگش دوزخ «نمرود» با خود داشت
ببخشایم اگر بستم دگر پلک تماشا را
که رقص شعله‌ات در پیچ و تابش دود با خود داشت
سیاوش‌وار بیرون آمدم از امتحان گر چه
دل سودابه سانت هرچه آتش بود با خود داشت
مرا با برکه‌ام بگذار دریا ارمغان تو
بگو جوی حقیری آرزوی رود با خود داشت»
برچسب ها: تارنا غلامرضا طریقی محمدعلی بهمنی سایت شعر
