حسین بهیش؛ صدای نوین شعر عراق در سایه عشق و فلسفه

حسین بهیش، شاعر عراقی، متولد 1994 در شهر مثنی است. وی صاحب انتشارات البادیه و عضو اتحادیه نویسندگان عراق است. ویژگی شعر بهیش نوآوری است و در عین حال موضوعات زندگی روزمره، احساسات، آزادی، عدالت اجتماعی و ناسیونالیسم را با هم ترکیب می کند. موضوعات شعر او نیز بین عشق، مالیخولیا و فلسفه در جریان است.

 زیر سایه درخت

از سفر طولانی ام بازآمدم

قدم هایم را به سمت روستا کشیدم

چنانکه گویی غریبه ام..

خانه را فراموش کرده ام

جز درختی هیچ نیافتم

زیر سایه اش نشستم

کلمات را پوست کندم

و روزها را نواختم

آنگاه حسرت از سقف اتاق باریدن گرفت

به هیبت خاطره

لباس تو، عشق تو، و عکس تو را به ارث بردم

تا در خون من 

مانند قویی سفید شنا کنی

جادوی تو 

مرا به دره پایین می آورد

چگونه برگردم؟

دستانت را دراز کن

چگونه ببینم؟

چشمانت را باز کن

درخت من..

هنوز زیر سایه ات می نوازم

و آواز می خوانم

با همه ویرانی ام

کلمات تو

همچنان خانه را آذین می بندد

و در طول روز 

مانند آینه می درخشد

تو را با خود میبرم با تپش های قلبم 

حتی اگر دورتر پرواز کنی

که هیچ فاصله ای مرا از تو جدا نخواهد کرد

حسین بهیش 

ترجمه: اصغر علی کرمی

در انتظار کسی هستم که منتظر دیگری است

کوچک، به اندازه کف دست

بزرگ، به اندازه سالهای خوابیده در بستر رودخانه

من قبل از تو چیزی نبودم 

جز فراموش شده ای

روز و شب در اتاقی ابری

روح سوار رویا شده است

رهایش می کنم تا سرگردان شود 

اینجا و آنجا

در جستجوی دیداری که زمانش گذشته است

منتظر اتوبوسی ماندم که تو را می برد 

تا آن زخم زیبا بفهمد

من در انتظار کسی هستم که منتظر دیگری است

شعری می نویسم تا بزداید

غبار ناامیدی را 

مانند بازنشسته ای در گوشه غم می نشینم

پنجره را باز می‌کنم 

تا آخرین جرعه هوا را تنفس کنم

آنگاه پروانه ای را رها می‌کنم

که از زمان برده داری در تنگ گرفتار شده است 

حسین بهیش (شاعر عراقی)

ترجمه: اصغر علی کرمی

اتمام خبر/