محمدعلی نوری : صله‌ی شاعر چیزی نیست جز خلق شعری که شاعرش را از خود راضی نگه دارد.

به گزارش تارنا_ محمدعلی نوری، متولد ۲۱ فروردین ۱۳۶۴ در تهران، از شاعران معاصر است.
او از سال ۱۳۹۱ به‌صورت جدی و حرفه‌ای به نگارش مشغول است. نخستین و تاکنون تنها مجموعه شعر سپید او در سال ۹۴ با عنوان «پرنده اگر برگردیم» توسط انتشارات آرادمان به چاپ رسید. این مجموعه پیش از انتشار، برگزیده نهمین دوره‌ی کتاب سال شعر منتخب خبرنگاران در بخش شاعران بدون کتاب گردید.
همچنین تعدادی از اشعار این مجموعه، برگزیده‌ی چند جشنواره و جایزه‌ی شعر داخلی از جمله نیاوران، البرز و… شدند. تعدادی از اشعار این مجموعه در مجلات و کتاب‌های منتخب شاعران به چاپ رسیده‌اند که از مهمترین آن‌ها چاپ پنج شعر به زبان لاتین در سالنامه‌ی آمریکایی ashevil poetry review  بوده است.

معمولا اهالی قلم، در نوشتار اهل صحبت و در گفتار اهل سکوت هستند؟ رابطه سکوت و شعر را چگونه می‌بینید؟

البته که بلاغت، در نهایت انسان را متواضع‌تر، صبورتر و قانع‌تر می‌سازد و همه این‌ها آدمی را به سکوت وا می‌دارد اما اگر سکوتی از بلاغت باشد، باید در جایی که ضرورت دارد فریاد هم شود. هر سکوتی دلیلی بر بلاغت نیست؛ در واقع سکوت بخش مهمی از دوره مطالعاتی است، ما همواره باید با تمام حواس پنجگانه مطالعه کنیم و در دقت نظر کامل باشیم. در نهایت با در سکوت و خلوت ماندن و توجه به آن است که مطالعات و آموزه‌های ما نتیجه می‌یابند.

آیا سکوت به رشد و تفکر شاعر برای سرودن کمک می‌کند؟

به قطع و یقین بله؛ سکوت مجالی است برای ته‌نشین شدن آگاهی‌هایی که جسته گریخته با توجه به مطالعات و تجربه زیستی به‌دست آمده‌اند که منجر به کشف و مکاشفه و پیدا کردن راه و رابطه بین کلمات و م‍ؤلفه‌هایی می‌شوند که در ما پدیدار شده. سکوت، درنگی برای تأملات عمیق‌تر، جامع‌الاطراف‌تر و جهان‌شمول‌تر است.

در اشعار‌ شما، در عین انتخاب کلمات ساده، پیچیدگی خاصی وجود دارد که گاه باعث می‌شود یک بیت از شعر را چند بار مطالعه کنیم؛ این پیچیدگی در عین سادگی از کجا نشات می‌گیرد؟

امیدوارم همینطور که شما می‌گویید باشد زیرا هدفم همین بوده است. در ساده‌ترین عناصر، کلمات و جملات جهان پیرامون ما عمیق‌ترین مفاهیم نهفته است که می‌تواند با کمی تأمل، پاسخ عمیقی بر بسیاری از سوالات پیچیده‌ی ما باشد. در جهانی که سرعت زندگی‌ها بالا رفته و انسان معاصر خودش را در محاصره‌ی ماشین‌ها می‌بیند و فرصت عمیق شدن در مفاهیم برایش بسیار کم است، من جریان ساده‌نویسی را ترجیح داده‌ام که بتوانم سریع‌تر و راحت‌تر سوالاتم را برایشان مطرح کنم؛ هرچند که این جریان، آسیب‌هایی را نیز به‌دنبال دارد.

برای کسانی که می‌خواهند با مضامین فلسفی شعر بنویسند، چه توصیه‌ای دارید؟

هر شاعری با نوشتن شعر، به‌طور ناگزیر با فلسفه دور و نزدیک درگیر است. خود من شاعری نوپا و تجربه‌گرا هستم و به‌این دلیل توصیه‌ای ندارم اما برای هم‌صنف‌های خودم تنها یک یادآوری دارم، آن هم این است که شعر را فراتر از یک تفنن و خودارضایی ببینند. زبان شعر، زبان برنده‌ای است که می‌تواند هرچند در دراز مدت، قدم بسزایی را در رسیدن به آن آرمان‌شهر خیالی ما بردارد. افراد زیادی خودشان را شاعر می‌دانند. چرا سالانه این‌همه کتاب شعر ضعیف چاپ می‌شوند؟ چرا یک شاعر ضعیف شناخته شده‌تر از یک شاعر سخت‌کوش است؟ چرا...؟ البته که نیاز به آسیب‌شناسی دارد اما بر پیکره‌ی شعر بالغ خدشه‌ای وارد نمی‌کند. ادبیات مانند یک موجود زنده و مستقل است و در گذر زمان از هویت خود پاسداری خواهد کرد؛ پس برای خلق شعری که چرایی و چیستی و چگونگی را به واسطه‌ی خیال و خرد به چالش می‌کشد، مدام باید با همه حواس پنجگانه مطالعه کنیم و درصورت لزوم، کلمات را به روی کاغذ آورده و منتشر کنیم. صله‌ی شاعر چیزی نیست جز خلق شعری که شاعرش را از خود راضی نگه دارد