روز ملی شعر، انتخابی که مخالفان و موافقان زیادی دارد

به گزارش خبرگزاری شعر ایران- تارنا : وقتی صحبت از شعر و ادب فارسی می‌شود بی‌گمان یاد و نام شاعران بزرگی مانند فردوسی، مولوی، سعدی، حافظ، نظامی، صائب و... در ذهن نقش می‌بندد. که هر کدام در اعتلای شعر فارسی گام‌های بلندی برداشته‌اند. اما درباره تاریخچه شعر و ادب فارسی باید گفت که بنا به روایتی نخستین شعر فارسی قصیده‌ای از محمد وصیف سگزی، دبیر دربار یعقوب لیث صفاری است، که تنها ۶ بیت آن باقی مانده‌است. مطلع این قصیده این است: ای امیری که امیران جهان خاصه و عام /بنده و چاکر و مولای و سگ بند و غلام. البته این شعر اولین شعر پارسی دَری مکتوب و موجود است.
نقل است که یعقوب لیث صفاری، چون کار جنگ را سامان داد به سیستان بازگشت. شعرا و اهل سخن در وصف او شعر گفتند و او بشنید و چون شعر به عربی بود، وی معنی آن را  ندانست و گفت: «چیزی که من اندر نیابم چرا باید گفتن؟» پس محمد ابن وصیف، حاضر بود و شعر به فارسی گفت و پیش از او کسی به فارسی شعر نگفته بود، و او اول شعر فارسی بر زبان آورد...از انجا بود که پس از فتح ایران به دست اعراب، زبان فارسی دوباره زنده شد و یعقوب دستور داد زبان و دیوان دربار صفاریان به فارسی شود. «تاریخ سیستان،تصحیح ملک الشعرای بهار-ص215»
از اینرو یعقوب را باید زنده کننده‌ی زبان فارسی دانست. از آنجا که این مبحث در این مقال نمی‌گنجد. با همین اشاره کوتاه به غنی بودن شعر فارسی به ثبت شدن این روز در تقویم می‌پردازیم.

«که چرخ این سکه‌ی دولت به نام شهریاران زد»

سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار در ۲۷ شهریور ماه سال ۱۳۶۷ شمسی درگذشت.
سالروز درگذشت وی، با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی در تقویم رسمی کشور به نام روز شعر و ادب فارسی نام‌گذاری شده است. و این در حالی است که تعیین چنین روزی موافقان و مخالفان زیادی را به دنبال داشت.
موافقان بر این نظرند که انتخاب روز پاسداشت مقام شهریار مقارن با روز پاسداشت شعر و ادب فارسی انتخابی شایسته است گفته‌‌ می‌شود که «این انتخاب به واسطه اینکه شهریار در ۲۷ کشور جهان به واسطه ساکن بودن ترک‌ها در آن اعم از قبرس، یونان، آذربایجان، قرقیزستان و... به زبان ترکی سخن می‌گویند حلقه واسط بین این کشورهاست، انتخابی قابل اعتناست و از سوی دیگر قدرت نظام جمهوری اسلامی را نشان می‌دهد که به اقوام و اقلیت‌ها و تمامی نواحی ایران توجه ویژه دارد.» (بخشی از صحبت‌های رئیس بنیاد فرهنگی مقبره الشعرا استاد شهریار )

در یادداشتی از دبیر شورای بنیاد عالی شهریار آمده است:
«با توجه به اینکه حتی گاه دهه میلاد و رحلت بزرگان کلاسیک شعر فارسی بر تاریخ ادبیات ایران معلوم نیست، روز درگذشت شاعر معاصر و مردمی روزگار ما استاد شهریار برای تقارن این مناسبت منظور گردیده است. روز ملی شعر و ادب جز این تقارن هیچ ربط دیگری با استاد زنده‌یاد ندارد.»

برخی نامگذاری و یا مقارن بودن روز شعر و ادب فارسی با روز درگذشت شهریار را  گزینشی نادرست می‌دانند و یکی از گزینه‌های بزرگ برای جایگزین کردن را روز یادبود از نیما یوشیج می‌دانند و معتقدند تاریخ شعر فارسی به پیش‌و پس از نیما یوشیج دسته بندی می‌شود.

بعضی با توجه به محبوبیت شهریار در بین مردم و ادب دوستان و با دانستن اینکه وی در سرودن انواع قالب‌های شعر فارسی مهارت داشته است، نظری ممتنع دارند. گفتنی است که غزل «علی‌ ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا» و شعر «سلام به حیدر بابا» که توسط بسیاری از خوانندگان خوانده شده‌ است در کارنامه شعری شهریار بسیار درخشان است.
عده‌ای هم می‌گویند مهم پرداختن به «روز ملی شعر و ادب» است که در تقویم ثبت شده است و مقارن بودن آن با سالمرگ‌ شهریار نه تنها چیزی از ارزش آن کم نکرده است بلکه بر آن افزوده است.



اتمام خبر /