به گزارش خبرگزاری شعر ایران-تارنا: پرنیا عباسی، شاعر جوان و پرآوازه ایرانی، در ۲۴ سالگی در جریان حمله موشکی به تهران جان باخت؛ حادثه‌ای تلخ که نه تنها خانواده‌اش را داغدار کرد، بلکه جامعه ادبی کشور را در اندوهی عمیق فرو برد.

پرنیا، فارغ‌التحصیل مترجمی زبان انگلیسی از دانشگاه بین‌المللی قزوین و علاقه‌مند به دنیای شعر، به تازگی در آزمون کارشناسی ارشد رشته مدیریت پذیرفته شده بود، اما برای حفظ شغل خود در بانک ملی ادامه تحصیل را به تعویق انداخته بود. او در محافل ادبی ایران شناخته شده بود و آثارش در مجله «وزن دنیا» منتشر می‌شد. پرنیا با نگاهی عمیق و ذهنی خلاق، تجربیات زندگی را به شعر بدل می‌کرد و خود در میزگردی درباره شاعران دهه هشتادی گفته بود: «به هرچه بر من می‌گذرد، همچون چیزی می‌نگرم که شاید بتوانم روزی آن را بنویسم.»

استادش، روجا چمنکار، پس از شهادت او نوشت: «پرنیا همان‌قدر که در شعرهایش بهار را توصیف می‌کرد، خودش هم بهاری زودگذر بود.»

تصویری دردناک از موهای قهوه‌ای پرنیا و لکه‌ای خون، در فضای مجازی منتشر شد که تلخی واقعیت را بیش از پیش بر دل‌ها نشاند. در واکنش به این حادثه تلخ، انجمن قلم آلمان اعلام کرد: «و چنین است که جنگ، زندگی شاعری جوان را پایان می‌دهد، شاعری که تازه صدای ادبی خود را یافته بود.»

جامعه ادبی ایران اینک صدای خاموش پرنیا را در دل شعرهایش زنده نگه می‌دارد و در سوگ جوانی که می‌توانست چراغی فروزان‌تر باشد، اشک می‌ریزد.

شعرهایی از پرنیا عباسی:

برای هر دو گریستم 

برای تو 

و خودم 

ستاره‌های اشکم را 

در آسمانت فوت می‌کنی 

در دنیای تو 

رهایی نور 

در دنیای من 

بازی سایه‌ها 

در جایی 

من و تو تمام می‌شویم 

زیباترین شعر جهان

لال می‌شود 

در جایی 

تو شروع می‌شوی 

نجوای زندگی را 

فریاد می‌کنی 

در هزار جا 

من به پایان می‌رسم 

می‌سوزم 

می‌شوم ستاره‌ای خاموش 

که در آسمانت دود می‌شود

***********************

به من اگر رجوع کنی

جنگم

تنها زمانی با شکوه ام

که در مقابل خود می ایستم

و تمام آنچه از تو میدانم

تسلیم خاک می کنم