به گزارش خبرگزاری شعر ایران-تارنا:مصطفی ممبینی، متولد ۱۳۶۸ در اهواز، شاعر و پژوهشگر ادبیات و شیمی است. او فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد شیمی آلی از دانشگاه اهواز بوده و از دوران نوجوانی با الهام از شعرهای هوشنگ چالنگی و سیدعلی صالحی به سرودن شعر روی آورده است. ممبینی خود را از پیروان مکتب ادبی خوزستان می‌داند.

مجموعه شعر «گونه‌های کبود» شامل اغلب شعرهای کوتاه اما پر بار تصویری است که مخاطب را به کشف و تأمل در لایه‌های عمیق‌تر معنا فرا می‌خواند. بیشتر اشعار با یک استعاره یا تصویر آغاز شده و در مسیر خود به زوایای تازه‌ای از معنا می‌رسند.

شاعر در این مجموعه با رعایت ایجاز و به کارگیری زبانی تصویری و برجسته، موفق شده است اثری منحصربه‌فرد خلق کند. چینش غیرمنتظره سطرها در اشعار، مخاطب را به مکث و تفکر وادار می‌کند و توجه به جزئیات، که از حرفه و تجربه‌اش در شیمی ناشی می‌شود، در شعرهایش به چشم می‌آید.

اشعار مصطفی ممبینی

 1.نامی را

آب می دادم 

روی سنگ

مردی

با ریشه های بلوط 

بالا آمد

************

 2.باد

غباری سنگین آورد

از دارِ مازو

برگی افتاد

بهارِ کنگری

جوانه زد

************

3.میان سیم های خاردار

راه می روم

معلوم نیست

کدام سو

زبان مادری ام باشد

مرزبانی که

غریبه نشمارد 

رنگ پوستی را

پیراهنم را

سرخ نخواهد کرد

************

4.خطی سیاه

نامی را

گره می زند

فریاد

سقوط می کند 

در گلو

پیش از صبح

از دهانِ مرگ

کف می ریزد

************

5.جای موهای تو

طناب می بافم

در دلتنگی

تنها 

آویزانم به کُناری

عشق در من

دست و پا می زند

************

6.سینه ی کوه 

دستم را

روی دستی می گذارم

رازِ غار

بیرون می زند.

**

اتمام خبر/