در ستایش شخصیت محمود دولت‌آبادی

به گزارش خبرگزاری شعر ایران-تارنا:به بهانه‌ی انتشار تازه‌ترین اثر محمود دولت‌آبادی با عنوان «پنج» در نشریه‌ی وزن دنیا، محسن باقری‌اصل در یادداشتی کوتاه و تأمل‌برانگیز به ستایش تداوم حضور این نویسنده‌ی بزرگ در ادبیات معاصر ایران پرداخته است. او در این نوشته از «استمرار نوشتن» به‌عنوان جوهره‌ی زنده‌بودن نویسنده سخن می‌گوید و دولت‌آبادی را نماد پایداری و حیات زبان فارسی می‌داند.

نه! به مرگ مؤلف باور ندارم. نویسنده با استمرارش نویسنده است؛ حتّا به غلط. آن‌که نوشتن را ادامه می‌دهد، زنده می‌ماند، زیرا در تداوم است که معنا پدید می‌آید. نویسندگانی که «تا مدتی» نوشته‌اند، «تا مدتی» زیسته‌اند، «تا مدتی» در صحنه بوده‌اند، غمگینم می‌کنند. نویسنده همین که هست، باید باشد. باید ادامه دهد، باید بماند؛ با تمام ضعف‌ها و قوت‌ها، با کاستی‌ها و عرقِ کاسنی‌ها.

هنر، عرق‌ریزان روح است، اما روحی که اگر نریزد، می‌گندد. نویسنده باید بنویسد تا پاک بماند، تا زنده بماند. توقف، نوعی مرگ است؛ مرگی آرام، بی‌جنازه، بی‌سوگواری.

و در این میان، نویسندگانی هستند که حضورشان مایه‌ی حیات زبان و ملت‌اند. کسانی چون آقای محمود دولت‌آبادی، که هنوز بر صحنه‌اند، هنوز می‌نویسند، هنوز در کشاکش کلمه تنفس می‌کنند. از صدقه‌سریِ این استمرارهاست که ما ملت، اندکی آباد می‌شویم.

درود بر نویسندگانی که زیر هیچ شرایطی، حتّا زیر تیغ فراموشی و تنگ‌دستی، متوقف نمی‌شوند. آنان که هر صبح، با تمام ناتوانی‌های جهان، دوباره قلم را برمی‌دارند و از نو آغاز می‌کنند — چون تنها در ادامه است که انسان نویسنده می‌شود.

اتمام خبر/