نخستین خبرگزاری شعر و تـرانه ایـران
به مناسبت پاسداشت منصور اوجي
منصور اوجی با ۸۰ سال سن و بیش از نیم قرن انتشار مجموعه شعر، در اختتامیه دوازدهمین جایزه کتاب سال شعر به انتخاب خبرنگاران، با عنوان «یک عمر دستاورد شعری» تجلیل می‌شود
منصور اوجی متولد ۹ آذر ماه ۱۳۱۶ در شیراز و همچنان شاعر این شهر است. او فارغ‌التحصیل رشته فلسفه از دانشگاه تهران و کارشناس‌ارشد رشته علوم تربیتی از دانشسرای عالی تهران است. اوجی همچنین دوره کارشناسی زبان و ادبیات انگلیسی را در دانشگاه شیراز گذرانده و طی ۵۰ سال این رشته‌ها را در مرکز تربیت معلم و دانشگاه تدریس کرده است
اوجی در ۸۰ سال عمری که پشت سر گذاشته است، حدود ۶۰ سال شاعری کرده و حدود بیست و چند کتاب شعر در بیش از نیم قرن در کارنامه شعری خود به ثبت رسانده است. نخستین شعر او با عنوان «لحظه» در سال ۱۳۳۶ یا ۱۳۳۷ در مجله «فردوسی» منتشر شد. همچنین نخستین مجموعه شعرش با عنوان «باغ شب» در سال ۱۳۴۴ یعنی ۵۲ سال پیش در انتشارات آیین تربیت در شیراز منتشر شد.
این شاعر دربار ه خود می‌گوید: پدرم شاعر بود و آن زمان چون وسایل سرگرم‌کننده نبود، ما شعرخوانی می‌کردیم؛ در نتیجه، من ارثی و محیطی شاعر شدم. دو خواهرم نیز شعر می‌گویند. یادم می‌آید کلاس ششم ابتدایی بودم که یک هفته مریض شدم و در خانه ماندم. در کتابخانه پدرم، رباعیات خطی خیام را یافتم و اگر شعرم کوتاه شد و تم مرگ یافت، تأثیر همین رباعیات خیام بر من بود. در دبیرستان که بودم، اول غزل می‌گفتم. اما کتاب «زمستان» مهدی اخوان ثالث و «هوای تازه»ی احمد شاملو سبب شد که با شعر نو آشنا شوم او همچنین گفته است: دو کتاب در قالب رباعی دارم که یکی «مرغ سحر» است که در سال ۵۷ منتشر شد و تم انقلاب و قیام دارد و بعد از آن، شاعران دیگر تحت تأثیر این کتاب به رباعی سرایی برای انقلاب روی آوردند. دیگری «حالی‌ست مرا» است که آن هم رباعی است و درون‌مایه عشق و عرفان دارد. کوروش کمالی سروستانی درباره منصور اوجی در مراسم اهدای نشان مفاخر فارس گفته است: منصور اوجی نامی دیرآشنا است که نبض نگاهش با شعر درآمیخته؛ تار و پود شعر را می‌شناسد و در شاعرانگی‌هایش آن را به تجلی می‌گذارد.
اوجی، ساده و صمیمی، بی‌آنکه تکلفی در کلام داشته باشد، چونان رودی جاری و زلال به سخن می‌نشیند. رنگ و روی کلامش ریشه در تبار و نژاد اصیل این سرزمین دارد. از نسل اول شاعران نیمایی است. شعر او جوشش است. زیرساخت آن فلسفه، پیوندش طبیعت و دغدغه‌هایش شخصی و انسانی است. اوجی و شعرش با شیراز عجین شده‌اند. غرور شاعرانه‌اش نوعی تشخص به رفتار و آثارش می‌دهد. او جوهره شعر اصیل را می‌شناسد و سرچشمه‌های زلال شاعری را نیک یافته است. تنوع مضامین در شعرهای او، اسب پرخروش خیالش را چنان تازیانه می‌زند که دشت و صحرا و تاریخ و اسطوره و زندگی و سیاست و عشق را نازک‌اندیشانه در می نوردد. تصاویر و مضامین در اشعار او اگرچه یادگار سنت‌های شعر دیروز و امروز ادب فارسی است، اما آثار او بر پایه نگاه معاصر به پدیده‌ها، شکل یافته‌اند و در پرنیان کلامش به تجلی رسیده‌اند. آنجا که لاله‌های احساس، برگ برگِ گل مریم و یاس، از سرآغاز طلوعش پیداست. محمد حقوقی در کتاب «شعر نو از آغاز تاکنون» که در سال ۱۳۵۰ به چاپ رسید، اوجی را از شاعران تثبیت شده دهه پنجاه به حساب آورد با ویژگیهای شعری مخصوص به خودش. چند کتاب اوجی تاکنون به عنوان بهترین کتاب شعر سال برگزیده شده‌اند. کتاب «شاخه‌ای از ماه» در سال ۱۳۷۹ برنده سرو بلورین شد و یک بار دیگر هم کتاب «باغ و جهان مردگان» در سال ۱۳۸۲ بهترین کتاب شعر سال شناخته شد. همچنین در سال ۱۳۸۴ کتاب «شعر چیزیست شبیه گرگ» از اوجی بهترین کتاب سال جمهوری اسلامی ایران در زمینه شعر شناخته شد.
برچسب ها: منصور اوجی
