مرتضی غفاری

به گزارش خبرگزاری شعر ایران-تارنا: مرتضی غفاری، شاعر و نویسنده‌ای هستند که عشق به ادبیات و شعر را در کودکی پیدا کرده‌اند. مادر ایشان قبل از رفتن به مدرسه شعر خواندن و نوشتن را به او آموخته بود. اولین شاعری که مرتضی غفاری با شعرهایش آشنا شد، ایرج میرزا بود. از دوران دبیرستان، او شروع کرد به نظم درآوردن داستان‌ها که می‌شنید و در دبیرستان، یکی از شعرهایش به مثنوی تبدیل شد و به عنوان شعر برگزیده دانش‌آموزان تهران شناخته شد.

در دوران دانشجویی در دانشگاه شیراز، مرتضی غفاری در انجمن‌های ادبی شرکت کرد و شعرهای شاعرانی چون مهدی اخوان ثالث، احمد شاملو، فروغ فرخزاد، فریدون مشیری و غیره را مطالعه کرد. همچنین، در این دوران در بازی تئاتر فعالیت‌هایی داشت.

این شاعر ارجمند تاکنون فعالیت‌های ادبی خود را از طریق شعر و نثر انجام داده است و در زمینه چاپ سروده‌هایش هنوز اقدامی نکرده است.

سروده‌های این شاعر جوان و معاصر در برخی از مجموعه‌هایش به موضوعاتی از جمله عشق، دلتنگی، غربت، زندگی و انسانیت پرداخته‌اند. او تلاش می‌کند تا احساسات عمیق خود را در قالب شعر به خواننده منتقل کند و با استفاده از واژگانی شفاف و قوی، تصاویر شعری قوی و اثرگذار ایجاد کند.

بعد از دوران دانشگاه، وی به سرودن غزل پرداخت و سروده‌های قبلی خود را کنار گذاشت. او در سال ۱۳۸۱، با سرودن یک غزل در رثای استاد ابوالقاسم طغرا یغمایی آغاز کرد.

او خود چنین می‌گوید:

بعد از دوران دانشگاه تمام سروده‌های گذشته را که بالغ بر ۵۰۰۰ بیت بود کنار گذاشتم و به سرودن غزل پرداختم و شروع آن با غزلی بود که در رثای استاد ابوالقاسم طغرا یغمایی در سال ۱۳۸۱ سرودم.

حالم ز دست غربت دنیا گرفته است

آخر دلم ز دوری *طغرا* گرفته است

بغضی فشرده است گلوی بهار را

لبخند را ز غنچه‌ی گل‌ها گرفته است

یک کاسه بیش نیست اگر چشم من چرا

دریا درون دیده‌ی من جا گرفته است

هی قطره قطره قطره مرا گریه می‌کند

ابری که آسمان دلم را گرفته است

افتاد زرد و سرخ فرو برگ آفتاب

تا تنگ آسمان دل دریا گرفته است

از شرم آن طلوع که طغرا غروب کرد

آتش به خور و لرد عرب‌ها گرفته است

نفرین به دست مرگ که او را ز ما گرفت

نفرین به روزگار که با ما گرفته است

پس از آن بود که تخلص ساغر را برگزیدم، تا کنون اقدام به چاپ سروده‌هایم نکرده‌ام.

اتمام گزارش/