هند حاتم الطائی: نوشتن مسیر آزادی است

به گزارش خبرگزاری شعر ایران-تارنا: خانم "هند حاتم الطائی" نویسنده و شاعره قطری ساکن استان ذی قار عراق، توانسته‌ با شور و شوق خود، تاثیرات مثبتی بر عرصه ادبیات عرب بگذارد. او که هم‌اکنون دانشجوی رشته علوم قضایی در عراق است، در کنار تحصیلات آکادمیک خود، به عنوان نویسنده‌ای پرشور و هنرمندی با استعداد، در مسیر نویسندگی گام برداشته است. از ۱۳ سالگی نوشتن را آغاز کرده و به مرور زمان به نوشتن مقالات، داستان‌های کوتاه و رمان‌ها پرداخته است. علاوه بر این، علاقه‌مندی به هنرهای مختلف از جمله نقاشی، سخنرانی و صنایع دستی  در دنیای او به یک رنگ و تنوع بی‌پایان تبدیل شده است. هند حاتم الطائی در سال ۲۰۲۳ از سازمان دوستی بین‌المللی  تقدیرنامه دریافت کرده و همچنین از دفتر سفیر کودکان عراقی نیز تقدیر شده است. او با نگاهی ساده و روشن به زندگی و هنر، همواره در جستجوی یادگیری و رشد در دنیای ادبیات است.

هند حاتم طائی در یک مصاحبه اختصاصی با خبرنگار بین المللی تارنا از جهان ادبی خود میگوید:

نویسندگی برای شما چه معنایی دارد، آیا از دریچه قلبتان یا از نگاه عقلانیت به آن نگاه می‌کنید؟

نویسندگی تنها زبان عشق است که در این جهان آن را می‌شناسم. نوشتن برای بیان هویت‌مان است. اگر بخواهم توضیح دهم، می‌توان گفت که نوشتن همانند پنجره‌ای است که از آن احساسات خود را ابراز می‌کنیم. گاهی فریاد می‌زنیم، انقلاب می‌کنیم، حرف می‌زنیم و نفس می‌کشیم. نوشتن هرگز صرفاً یک سرگرمی نیست؛ بلکه چیزی عمیق‌تر از آن است. باید یادآوری کرد که درد و رنج هستند که این استعدادهای بزرگ را می‌سازند. بسیاری از شاعران و مبارزان بزرگ تاریخ با درد و رنج جاودانه شده‌اند. همانطور که ثئودور آدورنو می‌گوید: "برای کسی که دیگر وطنی ندارد، نوشتن مکان زندگی‌اش می‌شود."

نوشتن نه تنها برای من، بلکه برای کسانی که زیبایی آن را می‌شناسند، معنای عمیقی دارد. زندگی را با تعادلی بین عقل و قلب می‌بینم و به آن از منظر تعقل و احساس نگاه می‌کنم.

اگر بخواهید خلاصه ی احساسات خود را روی که کاغذ سفید بیاورید چه مینویسید؟

خواهم نوشت که:"یأس، مصیبتم نیست، بلکه آه است وقتی امید به من چشمک می‌زند".

من نه فرشته آرزوهایم، بلکه به قدم‌های خود ادامه می‌دهم و در جستجوی آرزوهای دور می‌روم. این سرزمین، با تمام وسعتش، خانه‌ای برای آرامش من ندارد.

در هر گوشه‌اش سرمایی است که حتی رویای من را هم یخ می‌زند.

زندگی در اینجا برای من به معنای فراموشی گرم‌ترین یادهاست، اما همچنان در پی طعمی از شادی و امید هستم.

نظرتان درباره فضای ادبی حال حاضر در کشورهای عربی چیست؟ آیا جریان ادبی در عراق توانسته است در مسیر درستی قدم بردارد؟

در این روزها، موج گسترده‌ای از افراد که خود را نویسنده یا شاعر می‌نامند، ظهور کرده است. برخی از آن‌ها تنها به ظاهر فرهنگی دارند و در پشت این ظاهر، دنبال شهرت و ثروت هستند. متأسفانه این افراد به‌طور گسترده‌ای از سوی جامعه‌ای که حقیقت پشت این چهره‌ها را درک نمی‌کند، حمایت می‌شوند. به شخصه، با افراد زیادی آشنا شدم که خود را تحت این عناوین قرار می‌دهند، اما در نوشته‌هایشان حتی نمی‌توانند تفاوت بین حروف صحیح را رعایت کنند. این مسئله واقعاً آزاردهنده است، مخصوصاً وقتی کتاب‌های آن‌ها با این اشتباهات چاپ می‌شوند، بدون اینکه هیچ‌گونه بازبینی صورت گیرد. البته نباید فراموش کنیم که در این دوران هم پیشرفت‌هایی در فرهنگ و گسترش علاقه به کتابخوانی مشاهده می‌شود، افرادی که در تبلیغ و ترویج ادبیات فعال هستند.

آیا لحظه‌ای بوده که بخواهید وداع کنید؟ اگر چنین باشد، فکر می‌کنید چه کسانی منتظر شما در ایستگاه بعدی هستند؟

من در زندگی‌ام کلمه "وداع" را نمی‌شناسم. من هیچ‌گاه از کسی یا چیزی که دوستش دارم خداحافظی نمی‌کنم. به‌جای آن، به این ایمان دارم که آنچه را که دوست داریم و برای ما مقدر است، در زندگی خواهیم داشت. زندگی جایی برای انتظار نیست و برای من زمان هیچ‌گاه منتظر نشستن نیست. همیشه به حرکت ادامه می‌دهم بدون اینکه به عقب نگاه کنم، چون می‌دانم آنچه برایم مقدر است، به موقع خود می‌آید.

ادبیات و نوشتن چقدر  در زندگی هند حاتم الطائی نقش دارد؟

هر قطره از خونم خواهان نوشتن است. انگار که برای نوشتن خلق شده‌ام. نوشتن برای من تنها راه واقعی ارتباط با زندگی است. گاهی به من گفته می‌شود که عشق شدید من به نوشتن ممکن است برای دیگران آزاردهنده باشد، اما من نمی‌توانم این عشق را پنهان کنم. قلم و کاغذ برای من یک دنیای دیگری است که از طریق آن از خستگی‌های روزمره فرار می‌کنم و احساسات خود را بیان می‌کنم.

آیا اشعار شما میتواند بیانگر تمامی احساسات و جهان بینی شما باشد؟

این سوال به نوعی فلسفی است و در واقع نشان‌دهنده قدرت هنر (شعر) در پوشاندن افکار و احساسات زنانه است. اگر عقل یک زن از درون برهنه شود، شعر می‌تواند به عنوان یک لایه محافظ، آن را از آسیب‌های احتمالی حفظ کند یا برعکس، آن را به شیوه‌ای زیبا و هنری بروز دهد. هنر به‌نوعی هم پوشاننده و هم بازتاب‌دهنده است.

اتمام خبر/